یک شعر خوب از سعدی

این شعر چقدر زیباست و چقدر زیباتر میشه باصدای دلنشین استاد شجریان(در البوم فریاد)

ﻫﺮ ﮐﻪ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻧﺶ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻭ ﺑﯿﻢ ﺍﺯ ﺩﮔﺮﺍﻧﺶ
ﺁﻥ ﭘﯽ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﭘﯽ ﺧﻮﯾﺸﺶ
ﻭﺍﻥ ﺳﺮ ﻭﺻﻞ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻏﻢ ﺟﺎﻧﺶ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺭ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ ﯾﺎﺭ ﻣﮕﻮﯾﺶ
ﻭﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﻼ‌ﻣﺖ ﻧﮑﺸﺪ ﻣﺮﺩ ﻣﺨﻮﺍﻧﺶ
ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﮐﺮﻩ ﺗﻮﺳﻦ
ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺏﺍﺯﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﻨﺎﻧﺶ
ﺑﻪ ﺟﻔﺎﯾﯽ ﻭ ﻗﻔﺎﯾﯽ ﻧﺮﻭﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎﺩﻕ
ﻣﮋﻩ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﺪ ﮔﺮ ﺑﺰﻧﯽ ﺗﯿﺮ ﻭ ﺳﻨﺎﻧﺶ
ﺧﻔﺘﻪ ﺧﺎﮎ ﻟﺤﺪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﯾﯽ
ﻋﺠﺐ ﺍﺭ ﺏﺍﺯﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﻭﺍﻧﺶ
ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻤﻦ ﺍﺯ ﻗﺎﻣﺖ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪﺕ
ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﺒﻮﺩﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﺍﻧﺶ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﻭﺭﻃﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﻪ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﺭﺁﯾﻢ
ﺏﺍﺯ ﻣﯽ‌ﺑﯿﻨﻢ ﻭ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻪ ﭘﺪﯾﺪﺳﺖ ﮐﺮﺍﻧﺶ
ﻋﻬﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻪ ﻋﻬﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﺮ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ
ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺰﻧﺪ ﺑﺎﺩ ﺧﺰﺍﻧﺶ
ﭼﻪ ﮔﻨﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﺒﺮﯾﺪﯼ
ﺑﻨﺪﻩ ﺑﯽ ﺟﺮﻡ ﻭ ﺧﻄﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺻﻮﺍﺑﺴﺖ ﻣﺮﺍﻧﺶ
ﻧﺮﺳﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﺳﻌﺪﯼ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ
ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﻨﺪ ﮐﺰ ﺳﺮ ﺩﺭﺩﯾﺴﺖ ﻓﻐﺎﻧﺶ
ﮔﺮ ﻓﻼ‌ﻃﻮﻥ ﺑﻪ ﺣﮑﯿﻤﯽ ﻣﺮﺽ ﻋﺸﻖ ﺑﭙﻮﺷﺪ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻓﺘﺪ ﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﺯ ﻧﻬﺎﻧﺶ