ﺑﯽ ﺑﺨﺖ ﭼﻪ ﻓﻦ ﺳﺎﺯﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﻭﺻﻠﺖ

ﻫﺸﯿﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰﺩ
ﻭﯾﻦ ﻃﺒﻊ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﻧﯿﺎﻣﯿﺰﺩ
ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻣﻌﻨﯽ
ﮔﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﯾﮑﯽ ﺭﯾﺰﺩ
ﮔﺮ ﺳﯿﻞ ﻋﻘﺎﺏ ﺁﯾﺪ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﺪ
ﻭﺭ ﺗﯿﺮ ﺑﻼ‌ ﺑﺎﺭﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻧﭙﺮﻫﯿﺰﺩ
ﺁﺧﺮ ﻧﻪ ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﺳﻮﺩﺍ
ﻋﺸﻖ ﻟﺐ ﺷﯿﺮﯾﻨﺖ ﺑﺲ ﺷﻮﺭ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰﺩ
ﺑﯽ ﺑﺨﺖ ﭼﻪ ﻓﻦ ﺳﺎﺯﻡ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﻭﺻﻠﺖ
ﺑﯽ‌ﻣﺎﯾﻪ ﺯﺑﻮﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﯿﺰﺩ
ﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮﻡ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮﻡ ﺭﺍﻧﯽ
ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﮐﺰ ﺯﺟﺮ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺰﺩ
ﺗﺎ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ ﺭﺍﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺑﺴﺘﻢ
ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﺲ ﻓﺘﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ
ﺳﻌﺪﯼ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﯾﺖ ﮐﻮﺗﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ
ﻭﺭ ﺭﻭﯼ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﺁﻭﯾﺰﺩ