"ری را"

"ﺭﯼ ﺭﺍ" ... ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺍﻣﺸﺐ

ﺍﺯ ﭘﺸﺖ "ﮐﺎﭺ "ﮐﻪ ﺑﻨﺪﺁﺏ

ﺑﺮﻕ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﺎﺑﺶ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﺮﺍﺏ
ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ.

ﮔﻮﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ...

ﺍﻣﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ.

ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﻫﻮﺵ ﺭﺑﺎﯾﯽ ﻣﻦ
ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ؛

ﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ
ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ.

ﻭ 
ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﯾﮑﺴﺮ
ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺑﺮ.


ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﺎﯾﻖ ﺩﻟﺘﻨﮓ
ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﺒﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ 
ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ 
ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ.

ﺭﯼ ﺭﺍ... ﺭﯼ ﺭﺍ...
ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺍ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﯿﺎ

ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ.

ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﺶ

ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ.

(ﺹ 192-193) ﻧﯿﻤﺎﯾﻮﺷﯿﺞ - ﻧﺸﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ

شروع دوباره

خیلی از پست ها را حذف کردم.

از اول شروع میکنم....:-( 

هر چه می خواهی بردار

دنیا برایم شبیه بازی کبدی شده است، هر چیزی را که می خواهم...
دنیا، تیمش را متحد میکند و آنرا با تمام قدرتش می بلعد.

سکوت، 

سرشار از سخنان ناگفته‌هاست

 از حرکات ناکرده

 اعتراف به عشق های نهان 

 و شگفتی های بر زبان نیامده

 در این سکوت

 حقیقت ما نهفته است 

حقیقت تو 

و من

هیچ2

بعضی حرفها،انگار اگر گفته شوند،فاسد می شوند...

سلمان ساوجی1

ﺩﻭﺵ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺮﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽ‌ﮔﻔﺖ
ﮐﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻃﺒﻊ ﻟﻄﯿﻒ ﺗﻮ ﻣﻼ‌ﻝ
ﭘﯿﺶ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ
ﺑﻬﺮ ﻗﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺰﺕ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻝ
ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺯﺍﻧﮑﻪ ﺩﺭﯾﻦ ﺩﻭﺭ ﻗﻤﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺴﯽ
ﮐﻪ ﺩﺭﻭ ﺑﻮﯼ ﻣﺮﻭﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺧﺼﺎﻝ
ﮐﻮﻩ ﮐﻨﺪﻥ ﺯ ﭘﯽ ﻗﻮﺕ ﺑﻪ ﻧﻮﮎ ﻣﮋﻩ ﺑﻪ
ﮐﻪ ﺷﺪﻥ ﭘﯿﺶ ﻟﺌﯿﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻬﺮ ﺳﻮﺍﻝ

ماه و پلنگ...حسین منزوی

ﺧﯿﺎﻝ ﺧﺎﻡ ﭘﻠﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺎﻩ ﺟﻬﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﻣـﺎﻩ ﺭﺍ ﺯِ ﺑﻠﻨﺪﺍﯾﺶ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﭘﻠﻨﮓ ﻣﻦ ـ ﺩﻝ ﻣﻐﺮﻭﺭﻡ ـ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺯﺩ
ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ـ ﻣﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ـ ﻭﺭﺍﯼ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺘﻪ ! ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻟﺤﻈــﻪ ﺩﯾـــﺪﺍﺭﺕ
ﺷﺮﻭﻉ ﻭﺳﻮﺳﻪ‌ﺍﯼ ﺩﺭ ﻣﻦ، ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﯾﺪﻥ ﻭ ﭼﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺧﻄﯿـﻢ ﺁﺭﯼ، ﻣﻮﺍﺯﯾــﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭﯼ
ﮐﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﺑﺎﻭﺭﻣﺎﻥ ﺯ ﺁﻏـﺎﺯ، ﺑﻪ ﯾﮑﺪﮔــﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻞ ﻣﺮﺩﻩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﺸﺪ ﺍﻣّﺎ
ﺑﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﮔﻞ ﺷﯿﭙـﻮﺭﯼ، ﻣﺪﺍﻡ ﮔﺮﻡ ﺩﻣﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﺷﺮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭ ﻋﻤﺮﻡ، ﺷﺮﻧﮓ ﺭﯾﺨﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﻣﻦ
ﻓﺮﯾﺒﮑــﺎﺭ ﺩﻏﻞ‌ﭘﯿﺸﻪ، ﺑﻬﺎﻧﻪ ‌ﺍﺵ ﻧﺸﻨﯿـﺪﻥ ﺑﻮﺩ

ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷـﺖ ﻏﻢ‌ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ، ﮐﻪ ﮐﺮﻡ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ‌ﺑﺎﻓﺖ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺑﻮﺩ


ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻨﺰﻭﯼ

تو را دوست میدارم...پل الوار

تو را دوست میدارم

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‏ﺍﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰ‏ﺯﻳﺴﺘﻪ‏ﺍﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻄﺮ ِ ﮔﺴﺘﺮﻩ‏ﻯ ﺑﻴﻜﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻄﺮ ِ ﻧﺎﻥ ِ ﮔﺮﻡ
ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ِ ﺑﺮﻓﻰ ﻛﻪ ﺁﺏ ﻣﻰ‏ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﻞ
ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﭘﺎﻛﻰ ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻰ ﻧﻤﻰ‏ﺭﻣﺎﻧﺪﺷﺎﻥ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ.
ﺟﺰ ﺗﻮ، ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ، ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﺲ ﺍﻧﺪﻙ ﻣﻰ‏ﺑﻴﻨﻢ.
ﺑﻰ‏ﺗﻮ ﺟﺰ ﮔﺴﺘﺮﻩ‏ﻳﻰ ﺑﻰ‏ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻧﻤﻰ‏ﺑﻴﻨﻢ
ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ.
ﺍﺯ ﺟﺪﺍﺭ ِ ﺁﻳﻨﻪ‏ﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻣﻰ‏ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ‏ﮔﻰ ﺭﺍ ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻡ
ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺵ ﻣﻰ‏ﺑﺮﻧﺪ.
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺯﺍﻧﻪ‏ﮔﻰ‏ﺍﺕ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ِ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻼ‌ﻣﺖ
ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ِ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻭﻫﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﺵ ﻧﻤﻰ‏ﺩﺍﺭﻡ
ﺗﻮ ﻣﻰ‏ﭘﻨﺪﺍﺭﻯ ﻛﻪ ﺷَﻜّﻰ، ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﻧﻴﺴﺘﻰ
ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻻ‌ ﻣﻰ‏ﺭﻭﺩ
ﺑﺪﺍﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻢ. 



پل الوار

در انتظار باران پاییزی

چقدر دلم برای بارون تنگ شده...:(((ولی با اینکه بیست و هفت روز از پاییز گذشته ولی هنوز خبری از بارون نیست....بزن باران...بزن باران ...



ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﻓﺼﻞِ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﻻ‌ﻟﻪ ﮔﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﻲ ﭼﺸﻤﺎﻥ ِ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ
ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﻴﻪ ِ ﻇﻠﻤﺖ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺴﻴﻢ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺸﺨﺎﻧﻪﺀ ﺧﺎﮎ
ﮔـُﻞ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺍﺯ ﺭُﺳﺘﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﮐﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪ
ﭘﻠﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ِ ﺯُﻫﺪ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺍﻧﺪ
ﺑﻪ ﺩﺷﺘﺴﺘﺎﻥ ِ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺭﻧﺞ ِ ﺧﻮﺑﺎﻥ
ﻋَﻠﻤﺪﺍﺭﺍﻥ ِ ﻭﺣﺸﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﻦ ﺍﻧﺪ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﺘﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻧﺪ
ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ، ﺍﻣﺎ ﺑﻲ ﺷﻤﺎﺭﻧﺪ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ، ﺧﺪﺍﺭﺍ ﺻﺒﺮ ﺑﺸﮑﻦ
ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺣﺎﮐﻢ ِ ﻣُﻠﮏ ﻭ ﺩﻳﺎﺭﻧﺪ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺯﻣﺎﻥ ﻳﮑﺴﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ِ ﻧﺎﺑﮑﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ِ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﻋﻪﺀ ﺩﻳﻦ
ﺑﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﺸﻬﺮ ، ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺳﮑﻮﺕ ِ ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﮔﺎﻩ ِ ﺷﮑﺴﺖ ﺍﺳﺖ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺷﻴﺦ ِ ﺷﻬﺮ ﻣﺴﺖ ﺍﺳﺖ
ﺯ ﺧﻮﻥ ِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﺀ ﺳﺮﺥ
ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ِ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ِ ﺷﺐ ﭘﺮﺳﺖ ﺍﺳﺖ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭﮔﺮﻳﺎﻥ ﮐﻦ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ
ﺳﮑﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺸﮑﻦ ، ﺧﺪﺍﺭﺍ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﮓ ِ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻳﺰ
ﺑﺒﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﻳﻪ ﺳﺮﮐﻦ
ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﮐﻦ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﮔــَﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﺮﮔﻴﺮ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﮔﺮ ﮐﻦ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ِ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺳﺖ
ﺑﻴﻔﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ، ﻭﻗﺖِ ﭘﺎﻳﮑﻮﺑﻲ ﺳﺖ
ﻣﺰﺍﺭﻉ ﺗﺸﻨﻪ ، ﺟﻮﺑﺎﺭﺍﻥ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ِ ﻻ‌ﻳﺮﻭﺑﻲ ﺳﺖ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ ﺑﺨﺶ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﺒﺎﺭﺍﻥ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮐﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ِ ﻏﺮﻗﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ِ ﺩﻳﺎﺭﻡ
ﺑﭙﺎ ﮐﻦ ﭘﺮﭼﻢ ِ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﻲ ﺻﺒﺮﻧﺪ ﻳﺎﺭﺍﻥ
ﻧﻤﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ، ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺷﻮ ، ﺑﺒﺎﺭﺍﻥ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺸﻮﻱ ﺁﻟﻮﺩﮔﻲ ﺭﺍ
ﺯ ﺩﺍﻣﺎﻥ ِ ﺑﻠﻨﺪ ِ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ

آخرش آوازمو نشنید و رفت....مازیار

 

غم تنهایی تو جاده فریاد میکنه
شبه شعر آخرت داره بیداد میکنه

دیگه اون ساز تورو،کسی نیست که بزنه
دیگه از گریه ی تو،دلم من نمیشکنه

سحرم رفت و شب اومد مونده بود
دفتر غم رو توو غربت خونده بود

من میخوام که با تو باشم روز و شب
بی تو غمگینم و غرق درد و تب

توو شبا ستاره ی تو،با من حرف میزنه
اون میگه که نمیخواد از تو دل بکنه

میگه اون شبای خوب دیگه تکرار نمیشه
ستاره ات رفت بخوابه دیگه بیدار نمیشه

اخرش آوازمو نشنید و رفت
گل عشق و از توو قلبم چید و رفت

سفری توو طالع ام افتاده بود
تو نگاه کن قلبم من چه ساده بود
-- یکی از ترانه های مازیار تقی بیگ
++باینم موزیک زیباش::::

 

 

 

-- فکر میکنم ترانه سرا هم خود مازیار بودن.